“Dit is voor niemand leuk” – vijf kleinkunstenaars

Martijn Verbraak - 28 januari 2018

Gerecenseerd voor Tubantia door Martijn Verbraak en Frank Brinkkemper

Emile's openingsactTien minuten na de aanvangstijd, mochten we dan eindelijk de zaal in. Zelfkennis is bij het culturele fenomeen kleinkunst van degelijk belang en met een titel als deze getuigd het dat deze vijf artiesten dat als geen ander beheersen. Met een nors gezicht speelde Enschedees-eigen Emile d’Angremont alvast een verwelkomend stuk op de piano. De toon was meteen gezet: ‘dit wordt voor niemand leuk.’ Emile eindigde de opening met een retorische vraag ‘waarom dikke vrouwen altijd zoete parfum dragen.’ Na een enkele lach, maar nog geen applaus droop Emile af voor de volgende kleinkunstenares. Deze vrouw kwam vergezeld met een zoete geur. Wij Enschedeërs hadden meteen het vertrouwde gevoel dat we thuis waren. Ze wilde ons middels een liedje op de ukelele vooral op het hart drukken dat we het nastreven van een mastertitel beter niet konden vervolgen. Iets wat ondergetekenden, gezien hun situatie, nogal persoonlijk opvatten. Tevens de hekel die haar Feyenoordsupporter-typetje aan de trein had, is iconisch voor het feit dat deze recensie staand in een ongeventileerd, stinkend halletje van een intercity op een telefoon getypt moet worden. De volgende dame betrad het toneel en stak een verhaal op over haar yoga retraite tijdens oud en nieuw, alwaar ze gecomplimenteerd werd over hoe “mindfull ze aan het eten was”. Geestig. Ter afsluiting van haar act stootte ze ter benadrukking dat ze haar hoofd met geen mogelijkheid leeg kon krijgen, gefingeerd per ongeluk, de zorgvuldig met trillende zenuwhanden opgebouwde Jengatoren om, waarna het toneel weer gevuld werd met dezelfde zoete lucht, omdat de boel opgeruimd moest worden. Een harige Emile kwam het podium opgelopen. Zulke lokken zal hij gemist hebben. Hij zorgde voor het nodige stukje comic relief van deze voorstelling, met een paar minuten slapstick als grijze bejaarde die technologie niet begrijpt en meer detail geeft dan je nodig hebt als het gaat om aambeien van je vrouw insmeren met zalf. De opvolgende act is een hipster met een gitaarstandaard die toch echt even gerepareerd had kunnen worden, maar dat terzijde. Zijn liedjes over perikelen ontstaan tijdens het samenwonen met zijn vriendin brengen de zaal met gemak aan het lachen. Oh ja, en die over de brute seriemoordenaar Ed Kemper was tussen die liedjes wel de vreemde eend in de bijt. Ten slotte kwam de meest depressieve van dit vijfluik grappenmakers met quarter life crisis. Met een nostalgisch verhaal over haar jeugd toen ze “nog geen troost nodig had”, kreeg ze ook het publiek aan haar zij. Toch wel prettig dat na dit ietwat sombere stuk ons aller Emile weer ten tonele kwam. Zijn afsluiting viel in de toon met zijn opening – erg welkom – al moeten ondergetekenden er wel even bij vermelden dat dit wel een behoorlijk valse toon was.

Dit is voor niemand leuk: ⭐⭐⭐⭐

De spelers hadden met hun selectieve uitnodigingen een publiek vol cynici geregeld die deze humor konden waarderen. Veel hahaha en een enkele ohoho.

Comments 1

  1. Prettig om te horen dat in tijden van ‘fake news’ de enkele artiest nog niet vervallen is in het cultuurcapitalisme dat false-advertising is gaan heten.

    Ik hoorde dat een van de artiesten aankomende zaterdag optreed voor select gezelschap in Rotterdam. Moet men daar kaartjes voor aanschaffen?

Laat een reactie achter